Nieuw treinstation Ede-Wageningen bloeit op

Wie een treinstation tot bloei wil zien komen, heeft geduld nodig. Dat weet architect Rodrigo Louro van Mecanoo als geen ander. Zo’n tien jaar geleden won Mecanoo’s design voor het nieuwe stadion van Ede-Wageningen de competitie. Het zaadje was geplant. Nu is de bouw van het nieuwe station een heel eind op weg. Het meest unieke element van het design is al gereed: de overkapping met houten balken. Deze geeft reizigers het gevoel dat zij beschermd onder een grote boom staan.

Louro vertelt: “We focussen sterk op de gebruikerservaring. Dat gaat over functionaliteit, maar ook het gevoel dat je krijgt als je het gebouw binnenstapt. We willen dat mensen enthousiast worden als ze er zijn. Door te spelen met vormen, proporties en licht proberen we altijd iets te maken dat opmerkelijk en mooi is.”

Dat lijkt goed gelukt: het ontwerp uit 2014 sloeg meteen de spijker op zijn kop. “Dat is voor 95 procent hetzelfde gebleven, maar er zijn ook verbeteringen geweest. In ons oorspronkelijke ontwerp zie je veel kale balken. Die manier van duurzaam bouwen was toen heel nieuw. Later bleek het toch beter om het hout te beschermen. Daarom hebben we de buitenrand voorzien van metalen bekleding. Zo blijft het hout beschermd, maar zie je nog steeds de mooie balkenstructuur.” Ook was er in het originele ontwerp meer doorlopend glas in de overkapping. “Dat hebben we verdeeld in kleinere driehoeken. En dat heeft goed uitgepakt: de combinatie van de balkenstructuur en de gebroken lichtinval geven je het gevoel alsof je veilig onder een grote boom staat.”

Het station heeft twee unieke zijdes. “De ingang is een open, collectief gebied met allerlei faciliteiten. Een verlengstuk van de stad. Aan de andere kant heb je groen en rust. Als je op het platform staat en naar het noorden kijkt, lopen de overkapping en het groen van de achterzijde in elkaar over. Het levert een prachtig plaatje op.” Ook in het exterieur houdt Louro rekening met hoe alles samenkomt. “Door de mooi zachte compositie gaat het gebouw op in de omgeving. Bovendien is het niet te hoog, waardoor we het beschermde gevoel waarborgen. Geen monumentale, maar een menselijke schaal.”

Bij een plek waar infrastructuur centraal staat, moet je een balans vinden tussen veel variabelen. “Naast treinen moesten we onder andere rekening houden met bussen en fietsers en ruimte maken voor parkeerplekken voor forenzen. Zowel voor auto’s als voor 6.000 fietsen. Het is belangrijk dat alles goed op elkaar aansluit.” Bovendien moet je bij een treinstation extra rekening houden met veiligheid. “Bijvoorbeeld in de tunnel die de twee zijden van het station verbindt. Hoe sluit je dat af? Zoiets blijft bovendien voortdurend in ontwikkeling. Toen we begonnen, had je bij de incheckpunten nog niet altijd hekjes. Nu is dat wel zo. We houden er rekening mee dat dingen veranderen, maar het vergt wel geduld.”

De uitdaging is altijd om de wensen van de opdrachtgevers en alle betrokkenen, maar ook je eigen point of view samen te brengen in het ontwerp, besluit Louro. “Je moet doen waarin je gelooft. Dat proces is vaak een grote puzzel, maar ook ontzettend boeiend.”